Айлы түндегі сыр…
Қала шетінде орналасқан шағын кофехананың ішінде нәзік әуен ойнап тұр. Дәурен әдеттегідей өзінің сүйікті бұрышында отырып, терезеден сыртқа көз тастады. Жаңбырдан кейінгі түнгі аспан айқын, ал айдың сәулесі көшелерді жұмсақ жарыққа бөлеп тұрды.
Осы кезде есіктен Айжан кірді. Ол үстел таңдап жатпады, бірден Дәуренге қарай беттеді.
— Кеш жарық! Бұл жердегі ең дәмді кофені қайсысы деп айтар едіңіз? — деп сұрады ол жымиып.
Дәурен абдырап қалды. Бұл қызды бірінші рет көргенімен, оның жылы жүзі біртүрлі таныс сезілді.
— Егер түнгі атмосфераға сай десеңіз, капучино ұсынамын, — деді ол ақырын.
Айжан күлімсіреп, тапсырыс берді де, Дәуреннің қарсысына отырды.
— Сізді бұрын бір жерден көрген сияқтымын, — деді Айжан ойлана.
— Мүмкін… Кейде өмір бізді байқатпай байланыстырып қояды, — деді Дәурен жұмбақ күлкімен.
Сол кештен бастап олар күн сайын сол кофеханада кездесіп тұрды. Әңгімелері таусылмады, уақыт тоқтап қалғандай көрінді.
Бір күні Айжан қолындағы кішкентай қағазды Дәуренге ұсынды.
— Бұл — менің телефон нөмірім. Бірақ бір шарт бар, — деді ол сыбырлап.
— Қандай? — деді Дәурен қызығып.
— Егер шын мәнінде мені сағынсаң ғана хабарлас, — деп жымиып, ол кофеханадан шығып кетті.
Дәурен қағазға қарады. Бірақ күлімсіреп қойды. Өйткені ол бұл нөмірді жаттап үлгерген еді…
Айжан кеткелі бері Дәурен біртүрлі сезімде болды. Ол қызды шынымен сағынды ма? Әлде тек сол кештердің сиқыры ма? Бірақ өзі кофехананың есігіне телміріп қарай беретінін байқап, жүрегінің жауабын түсінді.
Бірнеше күн ойланды, күмәнданды. Бірақ бір күні көшеде жай серуендеп жүріп, өзінің ойсыз-ақ сол кофеханаға қарай бет алғанын байқады. Ішке кіргенде, Айжанның әдеттегі үстеліне қарап, өзін біртүрлі бос сезінді.
Қалтасынан кішкентай қағазды шығарып, телефонды терді. Бір рет… екі рет… жүрегі дүрсілдеп кетті.
— Алло? — деген таныс үн естілгенде, Дәурен еріксіз жымиды.
— Сәлем, Айжан. Білесің бе, мен сені сағындым…
Трубканың арғы жағында үнсіздік орнады. Бірақ бұл салқын емес, тәтті үнсіздік еді.
— Ал мен сенің қашан хабарласатыныңды білгем, — деді Айжан ақырын күліп. — Сол кофеханадасың ба?
— Иә.
— Онда көзіңді жұм да, онға дейін сана.
Дәурен күліп, айтқанын орындады.
— Бір… екі… үш…
Жүрегі әр соққан сайын үміт пен толқу сезімі арта түсті.
— Тоғыз… он…
Көзін ашқанда, алдына бір шыныаяқ капучино қойылыпты. Ал қарсысында – Айжан.
— Кеш жарық! — деді ол жай ғана.
Дәуреннің жүзі бал-бұл жайнап кетті.
— Кеш жарық…
Сол түн олардың жаңа хикаясының бастауы еді.
Айжан мен Дәуреннің қарым-қатынасы күннен күнге тереңдей түсті. Кофеханада кездесулер, ұзақ серуендер, телефондағы түнгі әңгімелер… Бірақ бір нәрсе Дәуренді мазалап жүрді. Айжан көп нәрсені ашып айтпайтын. Кейде кенеттен үнсіз қалатын, көздеріне мұң ұялайтын.
Бір күні олар теңіз жағасында серуендеп жүргенде, Дәурен шыдамай сұрады:
— Айжан, сен маған бәрін айтпайтын сияқтысың… Кейде бірдеңе жасырып тұрғандай көрінесің.
Айжан тоқтап, теңізге ұзақ қарады. Жел шашын жаймен тербеп тұр.
— Дәурен, мен саған бір нәрсе айтуым керек… Бірақ қорқамын.
— Неден?
— Егер бәрін білсең, менен алыстап кетесің бе деп.
Дәурен оның қолынан ұстап, көздеріне қарады.
— Мен кетпеймін. Не айтсаң да, мен сені тыңдаймын.
Айжан терең дем алып, сыбырлай сөйледі:
— Мен жақында басқа қалаға көшемін…
Дәурен жүрегінің бір сәтке тоқтап қалғандай сезінді.
— Қашан?
— Бір айдан кейін.
— Ал біз ше?
Айжан ауыр күрсінді.
— Білмеймін… Сен үшін бұл тым қиын болмай ма? Қашықтық, уақыт…
Дәурен көздерін жұмды. Оның ішкі дауысы «оңай болмайды» деп сыбырлады. Бірақ жүрегі мүлде басқа нәрсе айтқысы келді.
— Айжан, сен мен үшін маңыздысың. Егер сен кетсең, мен сенің соңынан баруға дайынмын.
Айжанның көздері жасқа толды. Ол Дәуреннің қолын қатты қысып:
— Шынымен бе?
— Иә. Егер сен менімен қалмасаң, мен сенімен кетемін.
Айжан күлімсіреді.
— Демек, бізге бір ай емес, бүтін өмір бар ғой?
Олар сол жерде қол ұстасып тұрды. Теңіз толқындары жағаға соғылып жатты. Ал олардың жүректері бір ырғақпен соғып тұрды…
Айжан мен Дәурен қалған бір айды мүмкіндігінше есте қаларлықтай өткізуге тырысты. Олар күн сайын жаңа жерлерге барды, сүйікті кофеханаларынан шықпай әңгімелесті, тіпті бірге саяхаттауға да үлгерді. Бірақ уақыт ешкімді күтпейді…
Кететін күн жақындаған сайын Айжанның көңілі жабырқай берді. Ол бірдеңені ойлайтыны анық еді, бірақ айтпайтын. Дәурен бұл үнсіздіктің мәнін жақсы түсінді. Бір күні ол шыдай алмай:
— Айжан, сенің ойыңда бір нәрсе бар. Маған айтсаңшы?
Айжан терең дем алып, оның қолын ұстап:
— Дәурен, сен менің өмірімде ең қымбат адамсың. Бірақ мен сені өзіммен бірге ертіп әкетуге дайын емеспін.
— Неге? — Дәуреннің жүрегі тарс ете түсті.
— Себебі бұл шешімді сен эмоциямен қабылдап тұрсың. Егер ертең бұл жай ғана уақытша сезім болса ше? Егер сен менің жаңа өміріме үйренісе алмасаң ше? Мен сені бақытсыз еткім келмейді…
Дәурен үнсіз қалды. Айжан дұрыс айтқандай көрінді, бірақ жүрегі онымен келіскісі келмеді.
— Ал егер мен сені жоғалтып алсам ше?
Айжан күлімсіреп, оның бетіне қолын қойды.
— Біз бір-бірімізді жоғалтпаймыз. Егер бізге бірге болу жазылса, өмір бәрібір бізді қайта қосады.
Дәурен көзін жұмып, ауыр күрсінді.
— Жарайды, Айжан. Бірақ мен бір уәде бергім келеді.
— Қандай?
— Бір жылдан кейін, дәл осы күні, осы кофеханада кездесеміз. Егер екеуміз де келсек – демек, тағдыр бізді қайта қосуды қалайды.
Айжанның көздері жасаурап кетті, бірақ ол күлімсіреді.
— Келістік.
Сол күн – олардың соңғы кездесуі болды. Әуежайда Айжан Дәуренге соңғы рет қарады, күлімсіреді де, ұшаққа мінді.
Ал Дәурен бір жылдан кейін дәл сол кофеханаға келетінін білді.
Күндер өтіп жатты. Басында Дәурен өзін бос кеңістікте қалғандай сезінді. Әдетте, кешке қарай кофеханаға барып, Айжанмен сағаттап әңгімелесетін. Енді сол үстел бос тұрды. Бірақ ол уәдесін ұмытқан жоқ – бір жылдан кейін дәл осы жерде болуы керек.
Айжан да алыста жүріп, Дәуренді сағынды. Бірақ жаңа қала, жаңа орта, жаңа жұмыс – барлығы оны жұтып әкетті. Күн сайын Дәуренге хабарласқысы келетін, бірақ уәделерін есіне алып, өзін тоқтататын. Егер олар шынымен бірге болуы керек болса, тағдыр өзі жолын табады.
Бір жылдан кейін…
Күздің салқын самалы қала көшелерінде еркін есіп жүрді. Дәурен дәл сол кофехананың алдында тұр. Бір жыл өтті. Бір жыл бойы осы күнді күтті. Бірақ Айжан келе ме? Әлде бұл жай ғана әдемі хикая болып қала ма?
Ол ішке кіріп, сол үстелге отырды. Официантқа:
— Бір капучино, — деді.
Сол сәтте есік ашылды. Дәурен жүрегі тарс ете қалды.
Айжан.
Ол баяу келіп, қарсысына отырды. Көздері сол баяғыдай жарқырап тұр, бірақ бір сәтте қобалжу байқалды.
— Сен келдің, — деп сыбырлады Дәурен.
— Ал сен мені күтіп отырсың, — деді Айжан күліп.
Олар бір сәт үнсіз қалды. Бірақ бұл үнсіздікте мыңдаған сөз бар еді.
Дәурен терең дем алып:
— Енді ешқайда кетпейсің бе?
Айжан оның қолын ұстап:
— Енді ешқайда кетпеймін.
Кофеханада баяу әуен ойнап тұрды. Бірақ олардың жүректері әлдеқашан өз әуенін тауып қойған еді.
Айжан мен Дәуреннің көздері қайтадан түйісті. Бір жыл… Бір жыл оларды өзгертті, бірақ жүректегі сезімді суыта алмады.
— Сен қандайсың? — деп сұрады Айжан, сағынышын жасыра алмай.
— Сенсіз өткен әр күнім ұзақ болды, — деп мойындады Дәурен. — Ал сен?
— Мен де. Бірақ біз бір-бірімізді жоғалтпадық.
Олар ұзақ сөйлесті. Күлді. Еске алды. Уақыт тоқтап қалғандай көрінді. Бірақ бір нәрсе анық еді — олардың бір-бірін қайта таңдағаны.
Кеш соңында Дәурен Айжанның қолын қатты қысып:
— Бұл жолы мен сені жібермеймін.
Айжан күлімсіреп:
— Ал мен кетпеймін.
Қала шамдары жарқырап, кофеханадағы баяу әуен жаңа тарихтың басталуын жариялағандай.
Сол кештен кейін олар бірге жаңа өмір бастады. Қайта айырылмауға уәде берді.
Өйткені шынайы махаббатқа уақыт та, қашықтық та кедергі бола алмайды.
Соңы…..