ӘЛДИ, ӘЛДИ, АДАМЗАТ…

Ұйықта, адамзат, шаршадың ғой болдырып,

Миллиондаған ғасыр бойы жол жүріп?

Жұлдызша ақты мына жаңа ғасыр да,

Сені ғарыш кемесіне қондырып.

Ұйықта, адамзат…

Шаршадың ғой, болдырып?

Тарих сахнасында –

Актер болып ойнаудан да шаршадың.

Ойсыздықтан…

Ойлаудан да шаршадың.

Талай мәрте Сайтанды да талқандап,

Жеңісіңді тойлаудан да шаршадың.

Күрк-күрк етіп шемен толы қос өкпең,

Әзер тұрып жүргендейсің төсектен.

Сен шаршадың – аштық, ауру, соғыстан

Сен шаршадың – түрме, жала, өсектен.

Қағынып,—

Тажал күштер тарпа бас сап жабылып;

Сен шаршадың – неше түрлі заманда,

Неше түрлі құдайларға бағынып!

Сорыңа –

Жантық біткен жатып алды жолыңа.

Талай рет Иудаға сендің де,

Шырматылдың сатқындықтың торына.

Сен шаршадың – сөйлеуден де көпіріп,

Сен шаршадың – өксуден де өкіріп.

Күюден де – көкірегіңді от ұрып,

Сен шаршадың – сүюден де өтірік!

Сен қажыдың, тұрпатыңнан байқағам,

Әлди, әлди!

Бесік жырын айт, Адам!

Анаң айтқан ұлы өлеңді ұмытсаң,

Есіңе бір түсірейін қайтадан!

Әлди, әлди, адамзат…

.