«Болшы бекем,Торғайым!»

айықпастай қайғы алды,
көрді жұртым,
басынан бақ тайғанды…
…Бөкендердің жайылымы болған жер,
Бөтендердің қоқысына айналды.

Ұлыларым,
ұлықтаған бұрынғы,
қарт Торғайдың,
халі нашар бүгінгі!
Баға жетпес анадай ед ардақты,
Нақ цифрмен белгілепті құныңды!

Алған қаржы,
қай жыртықты жамасын!
Жан жарасын,
қай дәкемен таңарсың!
Жер — ана деп жар салуда адамзат,
Жалға берген кім бар екен анасын?

Халық кетсе,
дала боздар аңырап,
Шайқалады,
шаңқай түсте шаңырақ!
Тегістеліп — бабалардың бейіті,
Малсыз,
жансыз қалар ма екен қаңырап!?

Бергеніңнен,
көп қой сенің берерің,
билік соны елемей — ақ келеді.
«Малым — жанның садағасы», — десең де,
арын жаннан биік қойған ел едің!

О,туған жер,
лайланды тұнығың,
бейхабармыз,
жасап жатыр мұны кім?!
Аздық етіп Семейдегі сергелдең,
Енді саған, салды ма әкеп құрығын.

Қайран елім,
арылар ма сорынан?!
Ерлер қайда,
жерін сүйген,
қорыған!
Қарғаға ұқсап қарқылдайды — біреулер,
Ташеновтей тұлғалардың жоғынан!

Жүрек – қобыз,
мұңды күйін шертеді!
Қашан бітер,
билік соққан ертегі?!
Саф ауаны,
у жайласа,
не болар –
құрсақтағы сәбилердің ертеңі.

Ел басына,
қауіпті күн төнуде,
зиян сөзге,
зиялылар сенуде!
Ахмет пен Міржақыптың мекенін,
Зымыранның қалдығымен көмуде!

Қолдан келер,
қайран бар ма?
Қорғайын!
Жаратқанға жалбарынам,
әр дайым!
Ертеңгі күн бұлыңғырлау болып тұр,
Енді қайтем,
болшы бекем,
Торғайым!!!

Еркебұлан Кәрімұлы Аңдамасов