ҚҰДІРЕТ

Бір ауылда көпті көрген, сөзге тоқтай білетін бір қария өмір сүріпті. Ол кісінің айтқан әрбір сөзі – айналасына бағыт, ұрпаққа ғибрат екен.

Бір күні ауыл адамдары жиналып, көктемгі егіс науқанына кірісіп жатқанда, жаңбыр жаумай қойып, жер қурап кетеді. Диқандардың маңдай тері зая кете ме деп уайым басады.

Сонда біреуі:

– Қария, осынша дұға тілеп, қаншама еңбектеніп жүрміз. Неге жаңбыр жаумай жатыр? – деп сұрайды.

Қария күлімсіреп:

– Балам, бидайын алып, сабанын қойған Құдай… Жақсысын алып, жаманын да сынақ ретінде қойған Құдай. Бұл – бір кем дүние, – дейді де, көкжиекке қарап ойланып қалады.

Көп ұзамай жаңбыр себелеп, егін көктеп шығады. Бірақ сол жылы кейбір бидайдың басы толық шықпай қалады, сабаны көп, дәні аз болады.

Адамдар тағы да ренжіп, «еңбек зая кетті» деп күйінеді. Қария тағы да:

– Балам, сабан да керек. Ол болмаса, мал аш қалады. Құдай әр нәрсені орнымен берген. Бір кем дүние – соны бағалай алмауда… – дейді.

ҒИБРАТЫ: Адам баласы кейде бидайды ғана тілейді, сабанның да қажет екенін ұмытады. Құдай әр нәрсені өлшеп, тепе-тең беріп қойған. Бір кем дүние деп ренжімей, шүкірмен қараған жүрек қана өмірдің шынайы дәмін сезіне алады.