Шаңырақпен қоштасу

Жасырып қайтем жарамды,
Асырып қайтем бағамды.
Ауылдан ұзап көрмеген
Көшіріп алдым Анамды.
Ауылым қалды аңырап,
Айдыным қалды жамырап.
Қонысым болған қырық жыл
Шаңырақ қалды қаңырап.
Жанарым жасқа тұнғанда,
Мұң тұрды мұздай — мұржамда.
Шырылдап кетті-ау жүрегім
Қақпаны жауып тұрғанда.
Мойныма таққан тұмарым,
Кешегі қайда жыр, әнім,
Есіме түсіп көп жайлар
Егіліп тұрып жыладым.
Солай ғой..,
Солай,
Сол-ақ мұң,
Мен енді саған қонақпын.
Сағымға орап сақтаған
Сағынышымды жоғалттым.
Тағдырға бар ма амалым,
Соңғы рет тағы қарадым.
Арманмен кеткен ақын ем,
Ауылға кім боп барамын?!
Сағыныш атты сыр – кептер,
Жүрекке қаттап жыр бүктер.
Күндерге сонау сүйрейді
Санада қалған суреттер.
Өсіп ек сенде жамырап,
Кетіп ек сенен тамыр ап.
Әкемнің болған көзіндей
Қайран да қара шаңырақ
Қалдың ба, солай, қаңырап!

Әлібек Шегебай фб парақшасынан